Αρχάνθρωποι
(Στίχοι: Αλέξανδρος Ζαχαριάδης)
Χαμένος μες στις στέπες, στις ερήμους απ' του Πλειστόκαινου την εποχή, αναζητείς το βράχο με την κόψη, το πνεύμα που θερμαίνει το κορμί. Ο κίτρινος ο δίσκος καταπίνει τη σκιά σου κι ακόμα να 'βρεις ζωντανή τροφή, μα κοίτα εκεί... η ύαινα... δεξιά σου. Εκτός από φονιάς είσαι και θήραμα μαζί. Οι πάγοι έδειξαν να λιώνουνε, η στάθμη της θαλάσσης ανεβαίνει. Τα βόρεια πλάτη σε προσμένουνε μα η Μεσόγειος στη μνήμη καρφωμένη. Χωμένος μόνιμα στους λαβυρίνθους, λουφάζεις στου μυαλού μου τις σπηλιές . Τώρα σ' ελέγχω απόλυτα μα νιώθω την ηχώ απ' της ψυχής σου τις κραυγές. Ξάφνου τινάζεσαι, σαλεύεις, ρουφάς της ύπαρξής μου το εγώ. Γίνομαι αρχάνθρωπος το βλέπεις. Ξέρεις; Δεν πρόκειται ν' αντισταθώ. Οι πάγοι έδειξαν να λιώνουνε, η στάθμη της θαλάσσης ανεβαίνει. Τα βόρεια πλάτη σε προσμένουνε μα η Μεσόγειος στη μνήμη καρφωμένη.
Τα νέα ήτανε ευχάριστα Διέκρινα μια αφρούρητη στροφή Σκοτάδι δίχως περιθώρια Ο ήλιος δεν θα ξαναβγεί. Τώρα θα πρέπει να 'μαι ήρεμος Είναι στα ίχνη μου, είναι κοντά. Που να’ ναι ο μίτος ; Που να’ ναι ο μίτος ; Το ξέρω, κάπου υπάρχει η έξοδος Ακούω λεύτερες φωνές Μα στάσου, εδώ είναι όλα γνώριμα... Κατάρα... πέρασα και χθες! Θα πρέπει, μα δεν είμαι ήρεμος Είναι στα ίχνη μου, είναι κοντά. Που να' ναι ο μίτος ; Που να' ναι ο μίτος ; Λίγο ακόμα κουράγιο και θα προλάβεις να φθάσεις πριν στρίψει και σε δει , θα τα καταφέρεις. Κι αν όχι, μη τον αφήσεις να σε βρει με την πλάτη γυρισμένη. Στάσου και αντιμετώπισε τον κατάματα. Και τσάκισε τον.
Απόψε λεω να απογειωθούμε στα τυφλά. Τον ήλιο να αποικήσουμε ή να χαθούμε σε βαθιά νερά. Η νύχτα καίγεται, ώρα να γελάσω τη σκιά της. Κράτα μου τσίλιες και θα γίνω ένας τίμιος αποστάτης. Ίδια και απαράλλακτη η ταινία το βράδυ του Σαββάτου Ο ήρωας στην ύστατη σκηνή τινάζει τα μυαλά του. Χλωμές οι εφημερίδες και σήμερα σταλάζουν αίμα. Από όλα όσα γράφουν, μονάχα αυτό δεν είναι ψέμα. Πες μου αν είναι αργά... πες μου αν είναι αργά... πες μου αν είναι αργά... πες μου αν είναι αργά. Χθες βράδυ είχα ένα όνειρο μες τον θολό μου ύπνο Ήταν το κορίτσι μου μονάχο χωρίς τον τύπο εκείνο. Ακόμα διακρίνω τα βράχια που άκουγαν τους όρκους. Τώρα καταδιώκομαι απ' τους παλιούς, δικούς μου πόθους. Πες μου αν είναι αργά...πες μου αν είναι αργά... πες μου αν είναι αργά...πες μου αν είναι αργά. Απόψε νιώσε το και θα αποκτήσουμε φτερά . Περνούν οι ώρες και μας συναντούνε στη γωνιά. Η πύλη έχει ανοίξει κι όμως μένω ακόμα στο κλουβί μου. Δώσ' μου ένα σινιάλο πριν αγαπήσω τη ζωή μου.
Να 'μαι εδώ στα βόρεια πλάτη, ξέμεινα θαρρώ. Χρόνια είναι τώρα ή μόλις έφθασα; Γύρω κρεμαστοί στους τοίχους συγκάτοικοι σιωπής και εγώ προσμένω μιαν ένδειξη γαλήνης. Αποπνικτικός αέρας κόβει την πνοή, μια ομίχλη στο μυαλό μου διαχέεται. Χθες ήταν παιχνίδι, τώρα χίμαιρα φτηνή να βρω κογχύλια κοντά σε ουράνιο τόξο. Δώσε μου φτερά κι ας είναι του ίκαρου δεν το βλέπεις θέλω να πετάξω κι αν με λιώσει ο ήλιος θα 'ναι ο ήλιος μου πριν χαθώ, θα του χαμογελάσω. Κέρινα σχιστά ματάκια της Άπω Ανατολής παίρνουν όρκους για αιώνια αφοσίωση. Πνίγεται η πολιτεία, φως πορτοκαλί. Τώρα κοιμάται, ανθούν τα μαγουλά της. Δώσε μου φτερά κι ας είναι του ίκαρου δεν το βλέπεις θέλω να πετάξω κι αν με λιώσει ο ήλιος θα ‘ναι ο ήλιος μου πριν χαθώ, θα του χαμογελάσω.
Η αναπνοή μου εξασθενεί περιοδικά Σε λίγο αδειάζει η φιάλη του οξυγόνου Βγήκα από ναυάγιο του χρόνου ή επιχείρησα απερίσκεπτη βουτιά; Κοπάδια ψάρια απορημένα με κοιτούν και προσπερνούν Είναι ασυνήθιστα στη θέα ενός παρείσακτου. Ήχοι διαθλώνται σε απόχρωση γαλάζιου τρισδιάστατου. Είναι παράξενο πως νιώθεις εδώ μονάχος στο βυθό. Εδώ...μονάχος στο βυθό...εδώ...μονάχος στο βυθό... Εδώ... Οι σύντροφοι μου, αν ποτέ είχα, είναι νεκροί Καθηλωμένοι στα ύφαλα του πλοίου. Αναλωθήκαν σε μια μελωδία ονείρου και πριν συνέλθουν, οι σειρήνες είχαν χαθεί. Ήμουν σε λήθαργο μα ξύπνησα και βλέπω καθαρά. Η επιφάνεια διαγράφεται πιο διάφανη. Με δυο απλωτές θα εκτιναχθώ και απ' τους αφρούς θα αναδυθώ. Να κάνω γρήγορα πριν μείνω εδώ μονάχος στο βυθό. Εδώ...μονάχος στο βυθό...εδώ... μονάχος στο βυθό... Εδώ...
Πετάχτηκε ανήσυχος από το βουητό Δεν πρόλαβε καλά-καλά ο ύπνος να τον πάρει Περνούσαν απ’ τις γρίλιες δέσμες διάφανες φωτός , ωστόσο μες στη νύχτα αυτή δεν έβγαινε φεγγάρι . Στους δρόμους που κατέβηκε δεν φάνηκε κανείς λες και κανείς δεν ένοιωσε κάτι να συμβαίνει Δυο ίσκιους μόνο πρόσεξε στη μάνδρα μιας αυλής. Κι ακούει πλησιάζοντας να λένε σαστισμένοι. Να ο τελευταίος ... ο τελευταίος. Να ο τελευταίος των ανθρώπων . Μπροστά τους όταν έφτασε του κόπηκε η μιλιά. Στη θέση του προσώπου τους υπήρχε μια οθόνη .Τηλεκοντρόλ για χέρια και κεραίες για αυτιά. Και αντί για αέρα , εισέπνεαν αδιάκοπα μια σκόνη .Μου’ χει σαλέψει , σκέφτηκε , θα φταιει το κρασί. Γίνονται περισσότεροι, το διάβα μου έχουν κλείσει. Στο σπίτι θα γυρίσω, θα βγω μόνο το πρωί Κι ίσως αυτός που πρωτοδώ δεν θα αναφωνήσει : Να ο τελευταίος ... ο τελευταίος. Να ο τελευταίος των ανθρώπων.
Αντίκρισα τα μάτια σου στο φως των αστεριών και ένιωσα στα χείλη μου τα ροδοπέταλα σου. Να μην τελειώσει γρήγορα το νούμερο αυτό κι έρθει ο τέταρτος σκοπός και χάσω τη θωριά σου. Αργοσαλεύει η άνοιξη, θα ξύπνησε θαρρώ, φοράει το νέο της άρωμα... λιγόστεψαν τα χιόνια. Λιγόστεψαν και οι μέρες που θα 'μαι μακριά μα αντί να 'μαι χαρούμενος με πνίγει μια υπόνοια. Φοβάμαι να έρθω μήπως και δεν σε βρω μα θα 'ρθω να χτυπήσω κατά πρόσωπο τη μοίρα. Μια κάργια καθισμένη στης σημαίας το σταυρό κι εγώ παγωμένος κρατώ σφικτά το γεμιστήρα Το ξέρω πως πολύ μ' αγάπησες κι εσύ. Το χάραξες στο σώμα μου τις νύχτες της ξαγρύπνιας. Ακόμα όμως και τότε γνωρίζαμε και οι δυο πως οι καρδιές ματώνουνε σε δρόμους ουτοπίας. Φοβάμαι να έρθω μήπως και δεν σε βρω μα θα 'ρθω να χτυπήσω κατά πρόσωπο τη μοίρα. Μια κάργια καθισμένη στης σημαίας το σταυρό κι εγώ παγωμένος κρατώ σφικτά το γεμιστήρα.
Σκαρφάλωνα οδηγώντας σ' ένα άγνωστο βουνό το μίνι κούπερ μούγκριζε με πείσμα στις στροφές του. Αν είχα προορισμό τον ξέχασα κι' αυτόν μα είχα να προσέχω το γκρεμό στα όρια του δρόμου. Σκοτείνιαζε πιο γρήγορα απ' ότι είχα προβλέψει όταν μια απόκοσμη κραυγή πλημμύρισε τ' αυτιά μου. Κοίταξα το ραδιόφωνο μα από ώρα είχε να εκπέμψει. Κάποιος ψηλά απ' την κορυφή μ' εντόπισε και λεει στη μεριά μου: Προχώρα να με φτάσεις κι ότι κι αν περάσεις κράτα την πορεία σου αμετάβλητη. Και όταν σ' ανταμώσω κάνε με να νιώσω για το παρελθόν μου υπερήφανος. Με κόπο συγκρατήθηκα μην πέσω στο κενό τα δάκτυλα μου έσφιξαν με τρόμο το τιμόνι. Σ' αυτό το δρόμο πίστευα πως ήμουν μοναχός καθώς μας χρέωσε όλους η ζωή από ένα μονοπάτι. Πλησίαζα μοιραία στα μισά της διαδρομής, όταν απότομα έστριψα σε μια κοφτή ανηφόρα. Τινάχτηκαν οι προβολείς κοντά στην κορυφή. Φωτίστηκε μια γέρικη μορφή, φωτίστηκε η μορφή μου. Προχώρα να με φτάσεις κι ότι κι αν περάσεις κράτα την πορεία σου αμετάβλητη. Και όταν σ' ανταμώσω κάνε με να νιώσω για το παρελθόν μου υπερήφανος.
Καλή σας εσπέρα κυρίες και κύριοι. Πάντα πρωτοπόροι στην ενημέρωση σας, έχουμε ετοιμάσει εικόνες κόλασης, εμφύλιους σπαραγμούς, σκηνές από πλημμύρες στην Ασία. Δεκάδες και πάλι οι θυσίες στην άσφαλτο. Ονόματα, στοιχεία μετά τις διαφημίσεις. Σε λίγο απολαύστε του δράκου αφήγηση. Το πως και το γιατί κομμάτιαζε τα θύματα του. Μείνετε συντονισμένοι κι έχουμε αποκλειστικά κατάρες και αβάσταχτους λυγμούς χαροκαμένης μάνας. Μείνετε συντονισμένοι κι έχουμε αποκλειστικά του άτυχου του τοξικομανούς τον επιθανάτιο ρόγχο. Κοινωνικά απροσάρμοστος ο αυτόχειρας. Νεώτερα από την εναέρια τραγωδία. Ο σταθμός μας πρώτος εντόπισε συντρίμμια απ'το αεροπλάνο, τα πτώματα ριγμένα μες το χιόνι. Μείνετε συντονισμένοι κι έχουμε αποκλειστικά εικόνες εξαθλίωσης παιδιών μιας μακρινής ηπείρου. Μείνετε συντονισμένοι κι έχουμε αποκλειστικά ειδήσεις που διεγείρουν και ξυπνούν νεκρόφιλα ένστικτα σας.
Εσύ με δημιούργησες για να με υπηρετείς Για να πλανάς τη φύση σου, με ποίησες κατ' εικόνα και καθ' ομοίωση. Αδυναμίες βάπτισες τα συναισθήματα. Τα πρόδωσες και αυτά σαν μου τα στέρησες, λες και ήταν όλα αιρετικά. Ω Άνθρωπε συγχώρα με μα νιώθω ανυπεράσπιστος στο χώμα. Το αδίστακτο κυνήγι της φθοράς με γέρασε μα σε εξουσιάζω ακόμα. Οι ευθύνες ήτανε βαριές να τις μονοπωλείς ούτε μπορείς να δεις πως είσαι μόνος σου. Μοναχός ... γι' αυτό μοναδικός. Στο χθες και το αύριο μ’ έκλεισες, παντού και πουθενά Να σε διδάσκω απλά ειρήνη, ισότητα, δικαιοσύνη, αγάπη, ελευθερία. Όλες λέξεις αιμόφυρτες, τυφλές, ριγμένες σπάταλα μέσ’ τα βιβλία. Θα 'ρθει η ώρα να εξαντληθούν μέσα στου χρόνου μου την απουσία.
|
|