Cd Αινίγματα Και Μυστικά
(Στίχοι: Αλέξανδρος Ζαχαριάδης)
Ήταν κοντά στα μεσάνυχτα
τα 'πινα στης παρέας το ρυθμό.
Κουβέντες γνώριμες, ατέρμονες.
Πολλές χωρίς ουσία και ειρμό.
Για μια στιγμή αφαιρέθηκα και κοίταζα
μορφές απ' των τσιγάρων τους καπνούς.
Να 'ταν η μπύρα ή η πανσέληνος;
Και μια μορφή μιλά με υπαινιγμούς:
Είμαι ο εμπνευστής των ονείρων σας.
Ρόλους μοιράζω και αφορμές.
Ανώδυνα υποκατάστατα μιας υπέροχης ζωής ανέφικτης.
Μιας υπέροχης ζωής ανέφικτης...για εσάς.
Ήμουν φτιαγμένος μα κατάλαβα
τι ήταν και τι ήθελε να πει.
Στην έξοδο αμέσως κατευθύνθηκα
για αέρα που δεν είχε μολυνθεί.
Έγινε η νύχτα άδειο παρελθόν.
Στις τόσες νύχτες άλλη μια κι αυτή.
Μα όταν συμβεί και είμαι στις μαύρες μου,
η ίδια αυτή μορφή με προκαλεί:
Είμαι ο εμπνευστής των ονείρων σας.
Ρόλους μοιράζω και αφορμές.
Ανώδυνα υποκατάστατα μιας υπέροχης ζωής ανέφικτης.
Μιας υπέροχης ζωής ανέφικτης...για εσάς.
Ώρες πλανιέσαι , στιγμές αγωνιάς
της ζωής την ουσία ζητώντας.
Άλλα σου λέγαν και άλλα συναντάς
και ο χρόνος μονίμως απόντας.
Έ και λοιπόν, σου έχω νέα μικρέ
όσα πέρασες, πέρασαν κι άλλοι.
Λίγοι όμως πέσαν στης γνώσης τις φωτιές
και αλώβητοι γύρισαν πάλι.
αινίγματα και μυστικά,
σκόρπια, κρυμμένα,
περίπλοκα όσο και απλά,
ξάφνου θα φανερωθούν , μην ζεις θλιμμένα.
Νιώσε τη φύση, γίνε ένας θνητός θεός,
ο σφυγμός σου κοντά της θεριεύει.
Ερωτευμένος να είσαι συνεχώς
της καρδιάς το μυστήριο μαγεύει.
Τόσοι αιώνες σοφίας , κι απορείς
που ’ν’ τα ίχνη που έχουν αφήσει.
Ψάξε στο μέλλον , ζήσε την ανατολή
μα έχε πάντα το νου σου στη δύση.
αινίγματα και μυστικά,
σκόρπια, κρυμμένα,
περίπλοκα όσο και απλά,
ξάφνου θα φανερωθούν , μην ζεις θλιμμένα.
Πάλι κοντεύει να χαράξει, κι αυτή άραγε κοιμάται;
-ξορκίζοντας τα όνειρα μην είναι ανασφαλή-.
Και εγώ μες σ' ένα τέταρτο ντυμένος, νυσταγμένος,
ανοίγοντας το βήμα μου, προφταίνω τους εργάτες στη γραμμή.
Σαν μπαίνω μες τη σήραγγα, αρχίζει και ξυπνάει.
Τα μάτια της ζηλεύουνε οι ανταύγειες του πρωινού.
Τεντώνει το κορμάκι της κι η ανάσα της με ζώνει
καθώς ελέγχω τις στοές που χάνονται στα σπλάχνα του βουνού.
Πόθοι ανεκπλήρωτοι, έρωτες αλύτρωτοι
συννέφιασμα στη ματιά μας.
Κρυφά ριζώνουνε, μετά στοιχειώνουνε.
Πόσο πληγώνει η λογική.
Την ώρα του διαλείμματος δεν έχω ησυχία
χαράζω το όνομα της στου βράχου τις ρωγμές.
Κι αυτή στο αμφιθέατρο σκυφτή σε σημειώσεις
οι λέξεις γίναν κύματα, κι απόμερα ακρογιάλια οι γραμμές.
Στη βάρδια τη νυχτερινή οι ίσκιοι μεγαλώνουν
απλώνεται η υγρασία, το κόκαλο νικά.
Και εκείνη που μου άφησε ανεξίτηλα σημάδια,
ανήμπορη να ελπίζει πια, προφέρει το όνομά μου πιο αραιά.
Πόθοι ανεκπλήρωτοι, έρωτες αλύτρωτοι
συννέφιασμα στη ματιά μας.
Κρυφά ριζώνουνε, μετά στοιχειώνουνε.
Πόσο πληγώνει η λογική.
Σε γνώρισα πιο πριν, μα νιώθω πρόσκληση,
κάτι στο γέλιο σου και κάτι στ’ άρωμα σου.
Μιλάς με όλους δείχνοντας απρόσιτη,
κι όμως σε λίγο θα βρεθώ στην κάμαρα σου.
Μα όταν μετά τα δυο σου μάτια με ανιχνεύουνε
γεμάτα γλύκα , προσμονή κι αμηχανία ,
κάτι με σφίγγει σα θηλιά κι ας υποκρίνομαι.
Πάλι γιατί έμπλεξα σε τέτοια ιστορία ;
Γιατί είμαι αλήτης , της καρδιάς σου ο διαρρήκτης.
Κι αν απόψε μ’ αγαπάς , ετοιμάσου αύριο να με μισήσεις.
Γιατί είμαι αλήτης .
Μαζί μου άφησε όλα τα προσχήματα,
αγάπα τις αλήθειες που πονάνε.
Και εγώ θα σε πλανέψω δίχως ποιήματα
σε δρόμους που άλλοι δεν τολμούν να πάνε.
Μείνε κοντά μου όσο αντέχεις , μετά ξέχνα με
και οδήγησε αλλού τα βήματα σου.
Δεν είμαι εγώ της μιας γυναίκας σύντροφος.
Ποτέ μου δε θα γίνω ο ήρωας σου.
Γιατί είμαι αλήτης , της καρδιάς σου ο διαρρήκτης.
Κι αν απόψε μ’ αγαπάς , ετοιμάσου αύριο να με μισήσεις.
Γιατί είμαι αλήτης .
Έρχονται μέρες σκοτεινές
χρησμοί μιλούν γι’ αυτές
προφητείες βιβλικές
για δαίμονες και τρίσεκτες μορφές.
Όμως μια αόρατη απειλή
γεννιέται στη σιωπή
περιμένει τη στιγμή
σε μέδουσα να μεταμορφωθεί.
Λεν πως για να σωθείς ,
θα σκύψεις να μη δεις την φοβερή ματιά της.
Μα αν θες να λυτρωθείς ,
τον τρόπο εσύ θα βρεις να την απολιθώσεις.
Σ’ ακολουθεί από κοντά
μιλά ψιθυριστά
πονηρά χαμογελά.
Τα όνειρα σου κάνει πιο φτηνά.
Και όταν το μαύρο της φιλί
συνήθεια σου γενεί ,
το ελέγχεις θα σου πει
μα πρόσεξε έχεις πια παραδοθεί.
Λεν πως για να σωθείς ,
θα σκύψεις να μη δεις την φοβερή ματιά της.
Μα αν θες να λυτρωθείς ,
τον τρόπο εσύ θα βρεις να την απολιθώσεις.
Η Φάννυ μπαίνει στο μπαράκι, απόψε σχόλασε νωρίς.
Ε μπάρμαν...βάλε μου μια βότκα. Μην έτυχε τ' αγόρι μου να δεις;
Τα πίνει εδώ τις νύχτες που εγώ αργώ.
Ο μπάρμαν λεει: Φάννυ ακου, τον άντρα σου έχω κολλητό
μα θέλω μόνο το καλό σου και ψέμα δεν μπορώ να πω.
Δεν θα φανεί, γυρνά με μια μελαχρινή!
Η Φάννυ είναι υπόδειγμα γυναίκας, σε όλους πάντα αγαπητή.
Το γάμο σκέφτεται μονάχα, γι’ αυτό δουλεύει σα σκυλί,
ενώ αυτός γυρνά και χάνεται διαρκώς.
Δεν θα 'ταν δώδεκα η ώρα που ακούστηκε η πνιχτή της στριγκλιά.
Αμέσως το 'χε μετανιώσει που του 'ριξε τη μαχαιριά.
Του λεει: Γιατί; Τι σου 'λειπε απ' τη ζωή;
Εκείνος είναι πλέον τελειωμένος, το νιώθει μα χαμογελά.
Μωρό μου και να θες δεν θα μπορέσεις να καταλάβεις τελικά
τι είναι αυτό που μου ρουφάει το μυαλό.
Μες στην κρύπτη σου κινείσαι νωθρά,
τα ένστικτα σου προσπαθείς να κρύψεις.
Αποστειρωμένος καλά, μα σε προδίδει η οσμή της σήψης.
Η ματιά σου παγωμένη φωτιά, σημάδι κάποιοι θα χαθούνε.
Δρας υπόγεια, μεθοδικά . Τα θύματα σου δεν κοιτάς μετά.
Μα θα ξανάρθουν. Το ξέρεις καλά.
Θα ξανάρθουν. Νύχτα ή μέρα.
Όταν νιώσεις πιο ασφαλής , πως δεν σε θυμάται κανείς ,
θα αντικρίσεις το βλέμμα τους , θα σε πνίξουν στο αίμα τους.
Σαν θα ξανάρθουν.
Είτε είσαι γεννημένος φονιάς είτε πλασιέ λευκού θανάτου,
πληρωμένος εκτελεστής ή στρατηγός στρατού αοράτου,
οι νεκροί σου δεν έχουν μορφή . Είναι απώλεια αμελητέας αξίας,
παρελθόν ,στατιστική ή κάποιο λάθος σε κούρσα υπεροχής.
Μα θα ξανάρθουν. Το ξέρεις καλά.
Θα ξανάρθουν. Νύχτα ή μέρα.
Όταν νιώσεις πιο ασφαλής , πως δεν σε θυμάται κανείς ,
θα αντικρίσεις το βλέμμα τους , θα σε πνίξουν στο αίμα τους.
Σαν θα ξανάρθουν .
Η αναμέτρηση τέλειωσε πάνω στη γη.
Η κατάληξη αυτής εκ των προτέρων γνωστή :
χρήμα , απληστία κι απάτη είναι πλέον νικητές.
Σκέψη , ελπίδα κι αγάπη είναι λέξεις κενές.
Στους ηγέτες πιστεύω κι ότι αυτοί εκπροσωπούν
και είναι εχθροί διεστραμμένοι όσοι αμφισβητούν.
Μα μια νύχτα που στοίχειωσε , έμεινα ξυπνητός
και αντιλήφθηκα πως ....
σκέπτομαι άρα αμαρτάνω , στην φαντασία υποχωρώ.
Πως θα αποφύγω να ονειρευτώ ;
Αγοράζω βιβλία για ευτυχία αν μιλούν .
Πλαστικά ακούω τραγούδια , που αύριο θα ξεχαστούν.
Των πολλών τα ιδεώδη θέλω να ασπασθώ ,
έχω ανάγκη από κάτι να εξαρτηθώ.
Έλα μπες στο μυαλό μου καθοδηγητή ,
σβήσε μου απ’ τη μνήμη ότι γνήσιο βρεθεί.
Δεν μπορώ στην ιδέα να ’μαι ξεχωριστός
ούτε αντέχω πως ...
σκέπτομαι άρα αμαρτάνω, στην φαντασία υποχωρώ.
Πως θα αποφύγω να ονειρευτώ ;
Νάτοι οι νέοι μ' ένα βάρος στους ώμους.
Νάτοι οι νέοι μα που είχαν χαθεί;
Κτυπήσαμε πόρτες της πιο μαύρης κόλασης,
Στα άκρα σπρωγμένοι , συρθήκαμε εντός.
Σκηνές μας κοιτώντας ξανά από τα παρασκήνια,
οι εαυτοί μας φαινότανε όπως δεν είχαν φανεί.
Πορτραίτα τραυμάτων και αποσύνθεσης,
οι οδύνες που ακόμα δεν έχουν σβηστεί.
Μα που είχαν χαθεί; Που είχαν χαθεί;
Που είχαν χαθεί; Που είχαν χαθεί;
Βαθιά κουρασμένοι, οι καρδιές μας χαμένες για πάντα.
Καταδίωξης φόβοι είναι ακόμα εδώ .
Τελετουργίες μας δείξαν μια πύλη αναζήτησης
που ανοίγει και κλείνει, κατάμουτρα μας κτυπά.
Μα που είχαν χαθεί; Που είχαν χαθεί;
Που είχαν χαθεί; Που είχαν χαθεί;
Νιώθω λοιπόν χωρίς να ξέρω αν υπάρχω,
αν είμαι αληθινός ή ολόγραμμα με κωδικό.
Ίσως να το ’θελα , μπορεί και να ’γινε από λάθος.
Σε μια παρέκκλιση δραπέτης έφτασα ως εδώ.
Μέχρι στιγμής οι εχθροί δεν με εξαφανίσαν
σε αντάλλαγμα έχασα για πάντα κάποια όπλα μου.
Τον παιδικό μου ενθουσιασμό και το χαμόγελο μου.
Μα έχω ισχυρότερα κρυμμένα μέσ’ στους αισθητήρες μου.
Καιρός να πολεμήσω, να ψηλαφίσω
μες τη χαμένη μας οντότητα.
Να ξανακατακτήσω όσα μας κλέβουν
σε μια εικονική παραδοξότητα.
Μόλις που πρόλαβα σε νέο επίπεδο να ανέβω.
Εδώ οι παγίδες φαίνονται πιο επικίνδυνες.
Θέλει πολλή αυτοσυγκέντρωση και ευελιξία.
Σε κάθε λάθος οι επιπτώσεις είναι επώδυνες.
Άτρωτος είμαι πειρατής των έτοιμων ονείρων.
Γνωρίζω πια τις αντενδείξεις και τις παρενέργειες.
Με πνεύμα πλέον διαυγές ,στην ύλη θα επιστρέψω.
Δεν με αγγίζουν οι απειλές τους οι ηλεκτρονικές.
Καιρός να πολεμήσω, να ψηλαφίσω
μες τη χαμένη μας οντότητα.
Να ξανακατακτήσω όσα μας κλέβουν
σε μια εικονική παραδοξότητα.
Γουλιά, γουλιά αδειάζει το ποτήρι,
ποτήρι το ποτήρι ακολουθεί.
Γουλιά, γουλιά δεν μου χαλά χατίρι
η αλκοόλη όταν στο αίμα μου απλωθεί.
Σαν σύννεφο πλανιέται η λογική μου
και οι θαμώνες γίνονται πιο προσιτοί.
Δεν είμαι αλκοολικός μα σαν νυχτώνει,
τις σκέψεις να αποφύγω δεν μπορώ.
Δεν είμαι αλκοολικός μα με φουντώνει
στο στόμα μου σαν νιώθω το ποτό.
Τα κερασένια χείλη της με πίνουν,
τι κι αν αυτή μ' έχει ξεγράψει από καιρό.
Σαν πιάνεις τη ματιά μου αφηρημένη,
να χάνεται στου μπαρ τη μουσική,
το βλέμμα μου απλανές αν δεις να μένει,
δεν πάει να πει πως έχω απελπιστεί.
Δεν είμαι μεθυσμένος μα μετράω
το στοίχημα μου αυτό με τη ζωή.
mp3 mp3 mp3