•    Στίχοι από ανέκδοτα τραγούδια

  • (Στίχοι: Αλέξανδρος Ζαχαριάδης)

     

    1. Εφήμεροι Εραστές

    Ήρθες κι απόψε, στο ηλιοβασίλεμα,

  • σε πήρα αγκαλιά.
  • Λάμψεις και ανταύγειες με πλάνεψαν

    απ' τα καυτά σου τα φιλιά.

    Κύλησε η νύχτα με ερωτικούς σφυγμούς,

    Μου δίνεις χρώμα  και πνοή.

    Τα όνειρα σου ονειρεύτηκα

    μα όλα τελειώνουν την αυγή.

    Σήκω αγάπη μου, καιρός να φύγουμε.

    Έδειξε κιόλας να χαράζει.

    Βγήκαν οι ακτίνες, δες, νοιώθω την ψύχρα τους.

    Είσαι χλωμή μα μη σε νοιάζει.

    Ώρα να γενούμε πάλι γκρίζοι.

    Τι κι αν δε θα σε ξαναδώ σε τούτη τη ζωή ;

    Φτάνει που νοιώσαμε μαζί για λίγο ζωντανοί.

     

    Ήρθες κι απόψε.

    στο σεληνόφωτο, το αίμα σου βογκά .

    Παίρνει τη ζεστασιά του λάγνου πάθους σου,

    για τελευταία φορά.

    Τα άστρα μου έγνεψαν πως αποτύπωσαν

    τη μαγική σου τη μορφή.

    Θα αναριγώ απ' την ανάσα σου

    μέσ' των ανέμων τη γιορτή.

    Σήκω αγάπη μου, και να φυλάγεσαι.

    Μακριά απ’ την πέτρινη ματιά τους.

    Να, οι νεκροζώντανοι ξαναξυπνήσανε.

    Για να περνάμε ανάμεσα τους,

    ώρα να γενούμε πάλι γκρίζοι.

    Τι κι αν δε θα σε ξαναδώ σε τούτη τη ζωή ;

    Φτάνει που νοιώσαμε μαζί για λίγο ζωντανοί.

    Το σύμπαν γύρω μου αδρανεί, οι λέξεις στενές …

    και εσύ μου φεύγεις, πορεύεσαι ασταμάτητα.

    Παιδί με τη σιωπή στο βλέμμα και τις ανεμώνες στην καρδιά.

    Να 'ξερες … η αγάπη μου δεν έχει οδηγό ...

     

      2. Υποσυνείδητα

    Φεύγεις, σε αδιέξοδα ρίχνεσαι

    με έργα και λόγια γνωστά.

    Και εγώ σκιά σου όπου βρίσκεσαι

    σε καταγράφω πιστά.

    Στο φως με ελέγχεις που απλώνομαι

    στα πόδια σου εφαρμοστά.

    Σα σκοτεινιάσει όμως χάνομαι

    και σε τυλίγω απαλά.

    Σου στέλνω μηνύματα, κρυφούς κωδικούς.

    Απόρρητα σήματα. Δεν με ακούς ;

    Ότι ποθούσες το ήξερα

    πριν γίνει συνειδητό.

    Ότι απωθούσες έως σήμερα

    το έχω φυλάξει καιρό.

    Μην ξεγελιέσαι απ’ τα μάτια σου,

    σε όποια αναζήτηση μπεις.

    Το άγριο ταξίδι είναι μέσα σου,

    όταν εμένα θα βρεις.

    Σου στέλνω μηνύματα, κρυφούς κωδικούς.

    Απόρρητα σήματα. Δεν με ακούς ;

     

         3. Δαίμονες και ξωτικά

    Κι άλλες φορές κινδύνεψα μα εδώ όλα χάνονταν.

    Το τι προηγήθηκε δεν είχε σημασία.

    Τα’ βαλα με αυλοκόλακες, παρασκηνίων βρικόλακες

    και οι τύποι αυτοί με κλείσαν στη γωνία.

    Όταν συνήλθα, με είχε κάψει το ξημέρωμα.

    Δεμένος, μόνος σε μια έρημη κοιλάδα.

    Γύρω αγρίμια ατάραχα, μετρούσαν πόσο θα άντεχα,

    και εκεί η φωνή της σκόρπισε φρεσκάδα :

    Αγνόησε τους μέτριους, των οδυνών μας αίτιους.

    Αγνόησε τους μέχρι να λουφάξουν.

    Κι αν σε απειλούν και βρίζουνε, στους δισταγμούς σου ελπίζουνε.

    Είναι αχυρένιοι, δεν θα σε πειράξουν.

    Αγνόησε τους μέτριους, των συμφερόντων δέσμιους,

    για να ξορκίσεις εύκολα μετά, τους δαίμονες του νου σου.

    Μαλλιά του ήλιου είχε αχτίδες ξανθοκόκκινες,

    Στα μάτια λάμψεις γκριζοκύανες των βράχων.

    Απ’ τα δεσμά με έλυσε, τους φόβους μου διέλυσε

    και χάθηκε στη χώρα των θαυμάτων.

    Τώρα σε ενέδρα σκοτεινή με περιμένουνε,

    στην πρώτη κίνηση πισώπλατα να βγούνε.

    Δεν θα με αιφνιδιάσουνε, το χρώμα τους θα χάσουνε,

    καθώς τα λόγια της θα αντηχούνε :

    Αγνόησε τους μέτριους, των οδυνών μας αίτιους.

    Αγνόησε τους μέχρι να λουφάξουν.

    Κι αν σε απειλούν και βρίζουνε, στους δισταγμούς σου ελπίζουνε.

    Είναι αχυρένιοι, δεν θα σε πειράξουν.

    Αγνόησε τους μέτριους, των συμφερόντων δέσμιους,

    για να ξορκίσεις εύκολα μετά, τους δαίμονες του νου σου.

      

                            4. Καλυψώ

    Μωρό μου σ' έχω ερωτευθεί, μια ματιά ήταν αρκετή.

    Πριν προλάβω ν’ αμυνθώ, μ' έκανες να σε ποθώ.

    Μου πήρες το μυαλό με άφησες λειψό.

    Δείξε πως με θέλεις Καλυψώ.

    Στην καρδιά μου αιμορραγώ, ξέρεις φταις εσύ γι' αυτό.

    Μια την πλάτη μου γυρνάς, μια με νόημα με κοιτάς.

    Μου πήρες το μυαλό, με άφησες λειψό.

    Δείξε πως με θέλεις Καλυψώ.

    Σου είπα είσαι το όγδοο το θαύμα,

    το ομορφότερο ολωνών.

    Μα εσύ δεν μου γιάτρεψες το τραύμα.

    Καλυψώ, εξηγήσου μια για πάντα.

    Άσε τις υπεκφυγές, σ’ αρέσει η νύχτα κι ας μην το λες.

    Με δυο νότες και μια γουλιά, θα σου φύγει η παγωνιά.

    Μου πήρες το μυαλό, με άφησες λειψό.

    Δείξε πως με θέλεις Καλυψώ.

      

                       5. Τι είχα τι έχασα

    Δεν μ’ ενοχλούσε η δουλειά, μα κάπου στράβωνε.

    Το αφεντικό μου λεει : Bλέπε, άκου, ενημέρωνε.

    Μου το ’πε μια φορά, αδιαφόρησα.

    Το είπε δεύτερη, τότε τα βρόντησα.

    Τι είχα να χάσω έτσι κι αλλιώς ;

    Για κάποιο χρόνο σε ησυχία δεν βρισκόμουνα.

    Σ’ όλο τον κόσμο άσκοπα περιπλανιόμουνα.

    Σε κάτι σίγουρο ποτέ δε στόχευα.

    Τη μέρα ότι έβγαζα, τη νύχτα ξόδευα.

    Τι είχα να χάσω έτσι κι αλλιώς ;

    Τι είχα και τι έχασα... τι είχα και τι έχασα...

    Τι είχα και τι έχασα μέχρι εδώ ;

    Σε κάποια πόλη, ίσως σε μπαρ, ξεχνάω πως και τι,

    με πλησιάζει μια μορφή γλυκιά και μελαγχoλική.

    Η μοναξιά εδώ ξένε είναι αφόρητη.

    Να έρθω όπου πας αν θέλεις και ότι βγει ;

    Τι είχα να χάσω έτσι κι αλλιώς ;

    Δεν κράτησε η ιστορία αυτή, ζητούσε μονιμότητες.

    Μα το πιο μόνιμο σε μένα είναι οι ακρότητες.

    Με το που ένιωθα ότι χορτάριαζα,

    κυλούσα παραπέρα, δεν λογάριαζα

    τι είχα να χάσω έτσι κι αλλιώς.

    Τι είχα και τι έχασα... τι είχα και τι έχασα...

    Τι είχα και τι έχασα μέχρι εδώ ;

    Τώρα βουτώντας στα τραγούδια , φθείρω τη φθορά.

    Μέσα στο ροκ ο χρόνος σου αντίστροφα μετρά.

    Αν θα ξεμείνω αύριο δεν νοιάζομαι.

    Να ωριμάσω γρήγορα δεν βιάζομαι.

    Τι έχω να χάσω έτσι κι αλλιώς ;

    Τι είχα και τι έχασα... τι είχα και τι έχασα...

    Τι είχα και τι έχασα μέχρι εδώ ;

      

                      6. Άκου εδώ Μωρό μου

    Σου το 'πα θα 'μαι ο φίλος σου, εντάξει παίζω και τον εραστή

    μα δεν μ' αρέσει ο τρόπος σου, ο ρόλος που ζητάς με επιμονή:

    Γόησσα του χθες με μακιγιάζ πυκνό, ύφος βαρεμένο, ειρωνικό.

    Το βλέμμα σου απόμακρο, τα χείλη σου δυο κόκκινα οχυρά

    που αν τύχει και ξυπνήσουνε, κανένας δε γλιτώνει τα πυρά.

    Πλέκεις μ' επιμέλεια τον ιστό, κάποιος θα πιαστεί, μα όχι εγώ.

    Άκου εδώ μωρό μου: Δεν σ' αγαπώ.

    Τ' άκουσες μικρό μου; Πως να σου το πω;

    Ακου εδώ μωρό μου: Δεν είμαι φελλός.

    Τ' άκουσες μικρό μου; Εγώ τελειώνω αλλιώς.

    Το μέλλον σου ονειρεύεσαι ανάμεσα σε στήλες κοσμικών.

    Την όψη σου ερωτεύεσαι με κομπλιμέντα κρύων καθρεφτών.

    Δάγκωσες το δόλωμα γερά. Είπα να βοηθήσω, μα είναι αργά.

    Βαρέθηκα τις πλάνες σου, τις ψεύτικες μικρές σου ενοχές.

    Συνέχισε το δρόμο σου χαμένη στων χαμένων τις τροχιές.

    Ήρθε η στιγμή, εδώ σ’ αφήνω. Παίρνεις πιο πολλά απ' όσα δίνω.

    Άκου εδώ μωρό μου: Δεν σ' αγαπώ.

    Τ' άκουσες μικρό μου; Πως να σου το πω;

    Ακου εδώ μωρό μου: Δεν είμαι φελλός.

    Τ' άκουσες μικρό μου; Εγώ τελειώνω αλλιώς.

     

                7. Ο Ένοχος

    Άμορφα σίδερα, καμένα λάστιχα.

    Στην έρημη άσφαλτο ξάφνου σωριάστηκα.

    Σαν έρθει ασθενοφόρο, θα ’μαι κάπου αλλού, σε άλλο ταξίδι.

    Πριν λίγο πέταγα, ζούσα για το παρόν.

    Τώρα αιωρούμαι σε μέλλον παρελθόν.

    Μονάχα τη μορφή του δεν διέκρινα...

    Ποιος είναι ο ένοχος ; Ποιος είναι ο ένοχος ;

    Ποιος είναι ; Πως διαφεύγει; Που να κρύβεται ;

    Θέατρο μίσους, τυφλή παράνοια. Τρόμος σε Ασία, ΗΠΑ, Βαλκάνια.

    Μια σφαίρα ήταν το κάψιμο στο στήθος μου με το όνομα μου.

    Δεν θα με ξαναβρεί της άνοιξης βροχή.

    Ποιος στην καλή μου μια εξήγηση θα πει;

    Μια έκφραση παράπονου την σκίασε.

    Ποιος είναι ο ένοχος ; Ποιος είναι ο ένοχος ;

    Ποιος είναι ; Πως διαφεύγει; Που να κρύβεται ;

    Βρήκαν στο αίμα μου τον ύπουλο ιό. 

    Πως μου συνέβη; Δεν είναι δυνατόν.

    Του έρωτα τη μάσκα ο χάρος πέταξε και έδειξε εμένα.

    Πριν λιώσω μόνος μου, χωρίς πλαστές κραυγές,

    χωρίς συνάνθρωπους, φθηνούς υποκριτές,

    μια ερώτηση πλανιέται ασταμάτητα.

    Ποιος είναι ο ένοχος ; Ποιος είναι ο ένοχος ;

    Ποιος είναι ; Πως διαφεύγει; Που να κρύβεται ;

    Τόσο κοντά μας…

     

    8. Είδωλα Καθρεφτών ( Peter Hammill )

    Αν είμαι ο καθρέφτης και εσύ η μορφή μου,

    τι να ’χει μείνει σε μας κρυφό;

    Τα εσύ, τα εγώ δεν θα ’ναι και πολλά.

    Κανένα πρόβλημα με όσα συμβαίνουν

    αρκεί να τα έχεις από μένα μακριά.

    Μετανιώνω γι’ αυτή τη συνάντηση εκεί, μέσα απ' τις διαστάσεις.

    Μάταιο να υποκριθείς, πως αυτή η αλλαγή δεν είναι απατηλή.

    Με παιδιάστικη οργή και αγχώδεις προσποιήσεις,

    στιγμές μου μοιάζεις χαμερπής.

    Στημένος βλέπω απ' τη γωνία,

    το δωμάτιο αυτό, την επίπλωση του,

    κακόγουστου τύπου παραίτησης και μοναξιάς.

    Και τώρα πάμε στην κουζίνα,

    πάμε για ποτά, για κάνα τσιγάρο

    αλλάζοντας ρόλους, ληστή ή παλιάτσου ξανά.

    Στητά αντανακλώ το νευρωτικό που στέκει εμπρός μου.

    Να με δει μπορεί, μα αυτό δεν αρκεί για να λευτερωθεί.

    Να αποστρέφει μπορεί, μα όχι και να με αγνοήσει.

    Να δει ποιος είναι από τους δυο.

    Να δει πώς βγαίνουμε από εδώ.

    Να δει ποιος από μας είμαι εγώ.

     

           9. Γαμήλια Φωτογραφία

    Μικρή, κατάλευκη, αρχαία θεά.

    Φυλάκισε την πιο όμορφη της μέρα σε μειδίαμα.

    Κοίταξε την που αναδιπλώνει μια φτερούγα της.

    Απογειώνεται σε μεταξένια σύννεφα.

    Μέσα απ' τον καθρέφτη των ονείρων της διακρίνεις

    το κορίτσι που μια χούφτα χρόνια πίσω την ακολουθεί.

    Γλυκό, τρελό, ατίθασο... Το θυμάσαι;

    Κανένας συμβιβασμός. Καμιά υποταγή.

    Φτάνει στο κατώφλι του χρόνου,

    κρυφοκοιτάζει... Μετρά ελπίδες διαφυγής

    σαν συνωμότης του θρόνου,

    πριν υπογράψει τους όρους της συναλλαγής.

    Τώρα μένει οχυρωμένη στα κεκτημένα της

    Έχει μάθει και σαρκάζει τα απωθημένα της .

    Άραγε ποια συγκυρία ; Ποια απρόβλεπτη αφορμή

    θα αφύπνιζε ξανά, του πάθους τα σκιρτήματα  ;

    Φτάνει στο κατώφλι του χρόνου,

    κρυφοκοιτάζει... Μετρά ελπίδες διαφυγής

    σαν συνωμότης του θρόνου,

    πριν υπογράψει τους όρους της συναλλαγής.

     

               10. Δεσμώτες

    Προμηθέα τι είσαι καθηλωμένος στα βράχια αυτά;

    Ποια αμαρτία σφίγγει τα αιώνια δεσμά;

    Πες μου τι νιώθεις; Τρόμο, μίσος ή απόγνωση

    όταν το όρνεο σου τρυπά τα σωθικά;

    Μετανοείς κρυφά ;

    Το έγκλημα Ιησού που μου 'παν, ιδιαζόντως ειδεχθές:

    Τη φλόγα δώρισα της γνώσης σ' ανθρώπινες φυλές.

    Αν όμως εξαγόραζα με θρήνους την ποινή,

    μοιραία θα καταδίκαζα όσους ο αγώνας μου παρηγορεί.

    Ναζωραίε, δάσκαλε της αγάπης, πιστών ποιμήν.

    O σταυρός σου τέλος είναι ή αρχή ;

    Αν είσαι γιος Θεού, γεμάτος αυταπάρνηση,

    τι ζητάς με τη θυσία  αυτή;

    Τυφλή αποδοχή;

    Αλίμονο μου Προμηθέα, δεσμώτης έγινα και εγώ.

    Θνητών εξιλαστήριο θύμα, εικόνισμα θαμπό.

    Αν όμως ξαναγύριζα θα εξόριζα απ' τη γη,

    όποιον με δόλο σέρνεται και στο όνομα μου τη φλόγα απειλεί.

     

           11. Το Παράθυρο

    Ήταν φιλόδοξος παρουσιαστής

    Καριέρα άκρως εξασφαλισμένη.

    Τόσα παράθυρα δεν είχε κανείς.

    Στα πάνελ πάντα εκλεκτοί προσκεκλημένοι.

    Στις εκπομπές του περνούσαν δυστυχείς

    Τις ενοχές τους δημόσια πουλούσαν.

    Κι αν λέγαν κάποιοι είναι εκμεταλλευτής,

    τους απαντούσε με ματιές που απειλούσαν.

    Φήμη αποκτώ πιο πολλή .

    Έχω κοινό, τι κι αν αυτό με μισεί.

    Παραληρούν στο γυαλί.

    Μισή η ντροπή μου και η δική τους μισή.

    Κάποια στιγμή στα διαφημιστικά

    η νευρικότητα του φέρνει ζάλη.

    Πάει στον καθρέφτη, βλέπει ξαφνικά

    να 'χει παράθυρο αντί κεφάλι.

    Πολύ δεν έμεινε αυτό μυστικό.

    Κανάλια μάλωναν σε ποιόν θα μιλήσει.

    Τον τράβαγαν στα πλατώ σηκωτό.

    Μόνο δυο λόγια πρόλαβε να ψελλίσει :

    Φήμη αποκτώ πιο πολλή .

    Έχω κοινό, τι κι αν αυτό με μισεί.

    Παραληρούν στο γυαλί.

    Μισή η ντροπή μου και η δική τους μισή.

    Δεν άντεξε την παρακμή τελικά.

    Απ' το παράθυρο του πέφτει ο αφελής.

    Άκουσαν γδούπο μα στο δρόμο ερημιά.

    Μονάχα κάποιος με υλικά οικοδομής.

    Τώρα σε τοίχο έχει βρει κολλητούς.

    Αντί γυαλί, τζάμι διπλό κοιτάει.

    Πλαισιώνει στόκους, δήθεν κριτικούς

    και έχει για τούβλα καναλάρχες πλάι.

    Φήμη αποκτώ πιο πολλή .

    Έχω κοινό, τι κι αν αυτό με μισεί.

    Παραληρούν στο γυαλί.

    Μισή η ντροπή μου και η δική τους μισή.

      

    επιστροφή